Als ik het kan, kan jij het ook…

6 u 32…

De zon komt op en verwarmt mijn hart met haar gouden gloed.
Ik ben al van voor vijf uur wakker, gewekt door onze oudste dochter. Mijn plan was slapen tot 7 uur en dan aan de dag beginnen. Een overigens weer goed gevulde dag.
Lisa besliste er anders over en ligt in haar bed te kraaien van plezier en op ons te roepen. Meestal blijf ik gespannen in bed liggen, te wachten tot ik aub nog even terug in slaap kan vallen.
Maar deze ochtend is anders. Omdat ik er bewust voor gekozen heb om op te staan, te gaan voelen wat er bij haar leeft, hoe de sfeer in haar kamer is, of er iets gereinigd moet worden, en ook te gaan voelen wat er bij mij leeft. En wat er bij mij gezien en gereinigd mag worden. Waarom vragen die gebroken nachten en vroege ochtenden energetisch zoveel van mij? En waarom laat ik hen (een groot deel) van mijn dag bepalen?
Wat er bij haar leeft, dat was snel duidelijk. Een levenslustige uitnodiging om aan de dag te beginnen. Te genieten en te leven. En ook een vleugje boosheid. Omdat ze op ons moet wachten om op te staan misschien? Een intense knuffel lost haar boosheid op.
Als ik mijn ochtendhumeur aan de kant wil zetten, merk ik dat het een façade is waar verdriet en frustraties achter verscholen gaan.
Verdriet dat ik nooit echt helemaal in de ogen heb kunnen kijken en doorvoelen. Omdat ik het nog niet kon. Omdat de tijd daartoe nog niet aangebroken was.
Vandaag is die tijd wel aangebroken, en kan ik het wel. Ik laat het zijn. De zes intense Corona-weken hebben een barst veroorzaakt. Ik erken dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is, leven met een kind met beperkingen. En dat het soms nog pijn doet. Dat ik de uren die ik aan haar voeding en verzorging besteed, liever andere dingen met haar zou doen. Moeder-dochter dingen. Samen sporten. Leuke gesprekken voeren. Over vriendjes en vriendinnetjes. Over het Leven.
Door mijn verdriet en frustraties te erkennen, en ze te doorleven, hoef ik ze niet meer te onderdrukken. Verlies ik er geen energie meer aan. En lossen ze stilaan op. Raar maar waar. Als je emoties terug onder water duwt, blijven ze naar boven komen, als een bal die je onder water houdt. Eens boven water, is de druk die de bal uitoefent om boven water te komen, verdwenen. Hij kan wegdrijven nu… .
En rust kan zijn plekje opvullen?✨?